आरोहा बिलगायाचा
तो धीट खुळा आवरोह
भरभरून यायचे तेव्हा
त्या कृष्ण नयनीचे डोह
डोहात तळाशी खोल
वर्तमान विरघळलेले
शब्दांच्या गाली पाणी
थोडेसे ओघळलेले
मी फसलो म्हणुनी
हसू दे वा चिडवू दे कोणी
ती वेळंच होती वेडी
अन्‌ नितांत लोभस वाणी

[written using paahijen.com/scratchpad - simple and fast]